Siadło Górne, gmina Kołbaskowo, powiat Police - e-Przewodnik Turystyczny po Powiecie Polickim

Szukaj
Idź do spisu treści

Menu główne:

Siadło Górne, gmina Kołbaskowo, powiat Police

POŁOŻENIE

Siadło Górne (niem. Hohenzahden) - niewielka wieś o dobrze zachowanym układzie ulicówki położona około 5 km na południe od Szczecina. Leży na grzbiecie wału morenowego, tzw. Wału Stobniańskiego, rozciągającego się na przestrzeni kilkunastu kilometrów - od Bezrzecza do brzegu Odry w Siadle Dolnym.


HISTORIA

Pierwsze źródłowe wzmianki o wsi pochodzą z 1191 roku z ksiąg szczecińskiego kościoła św. Jakuba, który pobierał ze wsi dziesięcinę. W 1272 roku miejscowość została nadana kościołowi Mariackiemu w Szczecinie przez księcia Barnima I Dobrego. W 1286 roku biskup kamieński Hermann udzielił prawa duchowej jurysdykcji nad tutejszym kościołem Kolegiacie Mariackiej w Szczecinie.

Od 1373 roku następuje separacja wsi na Siadło Dolne (łac. Zadel Majus) i Siadło Górne (łac. Zadel Parvum). Podczas I wojny światowej pomiędzy Siadłem Górnym a Siadłem Dolnym wydobywano węgiel brunatny. Badania archeologiczne z drugiej połowy XX wieku ukazały na krawędzi Wału Stobniańskiego dwukulturowe grodzisko: łużyckie i wczesnośredniowieczne.

ZABYTKI

Nieistniejący kościół w Siadle Górnym usytuowany był pośrodku wsi, przy samej drodze. Była to budowla salowa założona na planie prostokąta, bez chóru, z wieżą od zachodu. Mury wzniesiono z kwadr granitowych łączonych zaprawą wapienną. Brak jest informacji o portalach i pierwotnym wykroju okien. W okresie przebudowy poszerzono obramienia okien, wykonując je w cegle.
Zachowane zdjęcia archiwalne pozwalają bardziej dokładnie opisać wschodnią elewację kościoła. W szczycie widoczna jest dekoracja w postaci czterech, wąskich, ostrołukowych blend. Pomiędzy nimi znajdowała się blenda o kształcie krzyża łacińskiego w obramieniu ceglanym. Kościół kryty był drewnianym stropem belkowanym i dwuspadowym, ceramicznym dachem. Zaskakuje również układ wnętrza świątyni. Ze zdjęcia archiwalnego wynika, że ołtarz nie posiadał tradycyjnej nadstawy, lecz był odsunięty od ściany wschodniej, do której dostawiona była empora chórowa i organami. Ławki rozmieszczone były wokół ołtarza i ambonki z Pismem Św.
Wieża zachodnia o tej samej szerokości i wysokości co nawa, wzniesiona była w dolnej kondygnacji z kwadr granitowych. Na wysokości połaci dachu przechodziła w konstrukcję szkieletową o planie kwadratu, odeskowaną. Wieńczył ją hełm cebulasty z latarnią, zakończony szpicem z kulą i chorągiewką. W hełmie znajdowały się cztery tarcze zegarowe. Kościół posiadał organy, a jego wnętrze zdobiły m.in. drewniane epitafia ścienne.

Kościół wraz z niewielkim prostokątnym placem, pełniącym funkcję cmentarza, otoczony był kamiennym murem. Po roku 1945 z nieznanych przyczyn świątynię rozebrano. Pozostał po niej tylko plac, na którym wzniesiono dom jednorodzinny. W pobliżu zachował się (przekształcony w kapliczkę maryjną) obelisk upamiętniający poległych podczas I wojny światowej mieszkańców wsi.

Pierwotnie średniowieczny cmentarz znajdował się przy kościele. Drugi cmentarz w Siadle Górnym powstał już w 2. połowie XIX wieku, po wschodniej stronie wsi w rozwidleniu dróg do Siadła Dolnego i Waliszewa. Początkowo założono go na planie prostokąta. W XX wieku cmentarz znacznie powiększono, rozplanowując go tak, by wypełnił cały obszar rozwidlenia dróg, u zbiegu których zbudowano murowaną kaplicę cmentarną. W 2007 roku cmentarz został uporządkowany, a z ocalałych przedwojennych pomników nagrobnych utworzono niewielkie lapidarium. Kaplica została rozebrana w 1945 roku.


 

MAPY

 

Pokaż Powiat Policki na większej mapie
 

GALERIA

 
 
Wróć do spisu treści | Wróć do menu głównego