Bezrzecze, gmina Dobra, powiat Police - e-Przewodnik Turystyczny po Powiecie Polickim

POŁOŻENIE

Bezrzecze (niem. Brunn, po 1945 Broń) - wieś położona w odległości około 7 km od zachodniej granicy kraju. Leży na szczycie i wschodnich zboczach wału morenowego, tzw. Wału Stobniańskiego, rozciągającego się na przestrzeni kilkunastu kilometrów - od Bezrzecza do brzegu Odry w Siadle Dolnym. Z osiedla wypływa rzeczka Bukowa, nad którą archeolodzy stwierdzili występowanie osadnictwa ludzkiego już w neolicie. Osada zachowała pierwotny układ ulicówki.

HISTORIA

Pierwsza wzmianka źródłowa o wsi "Beseritz" tj. Bezrzecze, a więc miejscu gdzie nie ma rzeki pochodzi z 1260 roku, kolejna z 15 lutego 1271 roku gdzie wymienia się osadę jako należąca do Dietricha von Salzwedela wieś Brunnecke, kolejna zaś z 1277 roku w postaci Brunne jest już pochodzenia niemieckiego i oznacza "studnię", zagłębienie pomiędzy dwoma niewielkimi wzniesieniami. Wieś Bezrzecze należała pierwotnie do uposażenia fundacji Mariańskiej w Szczecinie. Wzmiankowana w II połowie XIII wieku, a najstarszy zachowany wpis w księgach szczecińskiego kościoła Mariackiego pochodzi z 1336 roku. W średniowieczu była jednocześnie wsią kościelną i lennem rycerskim.
W 1480 roku książę Bogusław X, po sekularyzacji klasztorów, oddał wieś na własność rycerzowi Henningowi Lindstedt. Wieś często zmieniała właścicieli. W 1527 roku przypadła Vivigenzowi I von Eickstedt, który otrzymał także puste tereny na Głębokim oraz część jeziora Głębokie. W 1589 roku wieś kupił kanclerz książęcy Otto von Ramin auf Krackow. W rękach tego rodu Bezrzecze znajdowało się aż do końca XIX wieku. W 1828 roku zostało wpisane do matrykuły majątków rycerskich. Majątek ten składał się z folwarku Owczary, dawnej owczarni, oraz folwarku Stangenhorst. Gleba w majątku była I, II i III klasy, uprawiano tu pszenicę, żyto, owies, fasolę, wykę, koniczynę i łubin. Dobrze była prowadzona gospodarka leśna, co sto lat zmieniano drzewostan, rosły tu brzozy, olchy i sosny, dawniej były tu także buki i dęby.
W 1776 roku do Bezrzecza został jeszcze dołączony, należący wcześniej do Stołczyna las zwany Gunnitz. Niedaleko jeziora Głębokiego znajdowała się cegielnia majątku, w której wypalano 140 tysięcy sztuk rocznie. Majątek sprzedawał też surowce takie jak margiel, glinka i torf.
Od 1828 roku Bezrzecze było własnością rodziny von Ramin, którza władała nim na prawach majątku rycerskiego. W 1848 roku właścicielem jednej części Bezrzecza był Juliusz Corwin Wierzbicki. Cześć tę oddano w dzierżawę, ponieważ majątek był bardzo zadłużony i nie przynosił dochodu.
Pod koniec XIX wieku wieś rozbudowuje się. Znajduje się tu 20 domów mieszkalnych. Wieś i majątek należały do parafii w Wołczkowie. Tuż obok wsi wybudowano, należący do garnizonu wojskowego w Krzekowie olbrzymi plac ćwiczeń.

W okresie międzywojennym na Bezrzeczu rozpoczęto budowę domków jednorodzinnych o charakterze willowym. Osiedle dzieli się na dwie części: zachodnią, zwaną Bezrzeczem Górnym - dawna historyczna wieś podmiejska o średniowiecznym rodowodzie, powstała w okresie międzywojennym, oraz wschodnią, zwaną Bezrzeczem Dolnym, której budowa rozpoczęła się w okresie powojennym.
W trakcie II wojny światowej wieś nie ucierpiała, została zajęta 26 kwietnia 1945 roku przez wojska radzieckie 2. Frontu Białoruskiego, natomiast administracji polskiej została przekazana 4 października 1945 roku.
Po roku 1945 istniał tu PGR, który został zlikwidowany w 1992 roku. W II poł. XX wieku mieszkały tu rodziny trudniące się rolnictwem oraz robotnicy pobliskiego Szczecina. Od 1990 roku wieś nabrała charakteru zurbanizowanego, powstały nowe budynki, działki itp.

ZABYTKI

We wsi zachowany XV-wieczny kościół - pw. Maryi Królowej Różańca Świętego, przebudowany w XIX wieku. Budowla została wzniesiona z kamieni narzutowych. W niewielkiej, salowej świątyni, w południowej ścianie znajduje się dwukrotnie stopniowany, ostrołukowy portal z gotyckiej cegły.