Pozostałe miejscowości gminy Dobra, powiat Police - e-Przewodnik Turystyczny po Powiecie Polickim

Przed II wojną światową w Dołujach był kościół. Niestety został zniszczony. Była to budowla kamienna wzniesiona na planie prostokąta o masywnych murach dochodzących do metra szerokości. W późniejszym okresie do prezbiterium dobudowano półokrągłą apsydą wykonaną w cegle a do elewacji zachodniej wieżę lub kruchtę, której pozostałością są granitowe stopnie. Planuje się budowę nowego kościoła, oczywiście na miejscu wcześniejszej budowli. Na palcu kościelnym zgromadzono już sporą część materiałów, odsłonięto również fundamenty średniowiecznego kościoła.

We wsi został ustawiony głaz narzutowy - pomnik z pamiątkową tablicą "Byliśmy, jesteśmy, będziemy".

Obecnie następuje intensywna rozbudowa Dołuj ze względu na rozwijające się budownictwo jednorodzinne oraz napływ ludności ze Szczecina.

Kiedyś istniała tu niewielka huta szkła. Zabudowania związane z tą hutą były faktycznie częścią nieistniejącej już osady Jutroszewo. Obecnie po osadzie pozostały fundamenty niektórych budynków, cały obszar jest porośnięty lasem. W odległości ok. 900 m na południowy-wschód znajdują się pozostałości kolejnej niezamieszkanej osady - Jutroszewo. Nazwę Huta Gunicka wprowadzono urzędowo w 1947 roku.

W 1863 roku była tu mała wioska i majątek rolny. We wsi żyło 46 mieszkańców. Z czasem majątek powiększył się i było tam 12 domów mieszkalnych i 39 zabudowań gospodarczych. Przez pewien czas istniała tu także mała huta szkła, dlatego tę część Jutroszewa nazywano Hutą Gunicką. W 1939 roku mieszkało w Johannishof jedynie 6 osób. Osada stanowiła własność miasta Szczecina, dzierżawcą zaś był Hans Wachter.

Obecnie po osadzie pozostały fundamenty niektórych budynków, cały obszar jest porośnięty lasem. W odległości ok. 900 m na północny zachód znajdują się pozostałości kolejnej niezamieszkanej osady - Huta Gunicka. Nazwę Jutroszewo wprowadzono urzędowo w 1947 roku.

Początki osady sięgają XIII wieku, gdy była wzmiankowana, jako wieś, którą książę Otto I nadał kapitule NMP w Szczecinie. Do XV wieku Linki wymieniane są jako domena szlachecka, a później jako lenno szlacheckie. W XVIII wieku stały się domeną państwową. W 1806 roku na południe od głównej wsi zwanej od teraz Starymi Linkami (Alt Lienken) powstały Nowe Linki (Neu Lienken). Znajdował się tam folwark. W tamtym okresie Linki należały do kościoła i szkoły w Dobrej. W czasie II wojny światowej niezniszczona, wieś została zajęta 26 kwietnia 1945 roku przez wojska radzieckie (2. Frontu Białoruskiego).  4 października 1945 roku została przekazana pod administrację polską.

Po 1945 roku Linki znalazły się przy samej linii granicznej. Do 1949 roku tj. do czasu regulacji granicy, Linki w całości znajdowały się po stronie Polskiej, później skrzyżowanie dróg w tzw. Nowych Linkach przeszło do ówczesnej NRD. Po stronie Polskiej pozostały Linki Stare i cześć zabudowań osady Lubieszyn. W latach 50. XX wieku osada Linki Stare została opuszczona i popadła w całkowitą ruinę. Nazwę Linki wprowadzono urzędowo w 1947 roku.

Dokładny czas założenia wsi nie jest znany, ale występowała już na XIX-wiecznych mapach regionu. Od 1972 do końca 2007 roku funkcjonowało tu (na drodze krajowej nr 10) drogowe przejście graniczne Lubieszyn-Linken, znacznie rozbudowane w 2003 roku.

Ponadto we wsi znajdują się liczne, typowe dla miejscowości przygranicznych, hale targowe i targowiska, salony fryzjerskie i kosmetyczne, gabinety weterynaryjne, warsztaty samochodowe, stacje benzynowe i bary typu fast-food.

Podczas prac archeologicznych przeprowadzonych tu w 1893 roku natrafiono na pozostałości drewnianych konstrukcji i palenisk. Wydobyto także przedmioty codziennego użytku z żelaza i drewna oraz fragmenty ceramiki. W okolicy odkryto także ślady cmentarzyska ciałopalnego z okresu epoki żelaza. Obecnie wieś zatraca swój rolniczy charakter, stając się miejscowością nowo budowanych domków jednorodzinnych i willi.

W średniowieczu obszary Redlicy stanowiły uposażenie Fundacji Mariackiej (Marienstft), a później klasztoru św. Jana (Johanniskloster). W 1841 roku powstał tu folwark na gruntach majątku rolniczego w Wołczkowie. Pod koniec XIX wieku Redlica znalazła się na trasie Kolei Randowskiej (niem. Randower Bahn), która prowadziła ze Stobna do Nowego Warpna. W 1939 roku majątek liczył 136 ha gruntów ornych i był własnością Augusta Hildacha.

Pierwotnie osada rybacka nad jeziorem Stolsko. Do 1939 roku osadę zamieszkiwało ok. 18 osób. W czasie II wojny światowej niezniszczona, wieś została zajęta pod koniec kwietnia 1945 roku przez wojska radzieckie 2. Frontu Białoruskiego, a następnie przekazana w administrację polską. Po 1945 roku Rybocin znalazł się przy samej linii granicznej i nie został ponownie zasiedlony. Popadł w całkowitą ruinę. Nazwę Rybocin wprowadzono urzędowo w 1947 roku.

Sławoszewo to dawny majątek ziemski. W 1802 roku dzierżawcą majątku był urzędnik Christian Heinrich Apprat. W drugiej połowie XIX wieku majątek rozparcelowano na gospodarstwa chłopskie. Przed rokiem 1939 Sławoszewo liczyło 62 mieszkańców.

Przed 1939 roku osadę zamieszkiwało 55 osób, zatrudnionych głównie na kolei jako dróżnicy. Osada po II wojnie światowej nie została zasiedlona i uległa zniszczeniu. Nazwę Sulisław wprowadzono urzędowo w 1947 roku.