Ruina kościoła - Pargowo, gmina Kołbaskowo, powiat Police - e-Przewodnik Turystyczny po Powiecie Polickim
Menu główne:
- Powiat POLICKI
- Separator 4
- Gmina DOBRA
- Gmina KOŁBASKOWO
- Gmina NOWE WARPNO
- Gmina POLICE
- Separator 2
-
Słowniczek
- Architektura
- Geografia
- Przyroda
Ruina kościoła - Pargowo, gmina Kołbaskowo, powiat Police
HISTORIA
Kościół w Pargowie został zbudowany przed 1336 rokiem, ponieważ z tego roku pochodzi pierwsza, pisana informacji o nim. W XIV wieku od strony północnej do kościoła dobudowano murowaną z cegły zakrystię zwieńczoną ceglanym sklepieniem kolebkowym, krytą dachem pulpitowym. Jej wschodnia elewacja stanowi jedną płaszczyznę z elewacją wschodnią kościoła. Posiada ona wejście od strony kościoła o prostych ościeżach oraz od wschodu okno szczelinowe.
Z dawnego wyposażenia odnotowany był kielich wykonany ze złota i srebra z sześciolistnym obrzeżem. Został on ufundowany w 1696 roku przez Zofię Eleonorę von Wussow. Kościół funkcjonował do zakończenia II wojny światowej, a po 1945 roku nieużywany popadł w ruinę. Dzwon z pargowskiego kościoła został przeniesiony do Szczecina do kościoła pw. Matki Boskiej Różańcowej przy ul. Lwowskiej. W roku 1963 odnotowano, że kościół już stał się ruiną.
ARCHITEKTURA
Kościół zbudowany jest z głazów narzutowych i kwadr granitowych o różnym stopniu obróbki ułożonych w miarę regularne warstwy. Dokładną obróbkę zastosowano tylko do kwadr w obramieniach portali, okien i narożników. Założony na planie prostokąta o wymiarach 17,0 na 8,7 m, jako świątynia salowa bez chóru i wieży w stylu charakterystycznym dla okresu przejściowego z romanizmu w gotyk. Jest to świątynia orientowana. Kościół posiadał strop płaski i nakryty był ceramicznym dachem dwuspadowym. Kościół posiada trzy portale wykonane z dokładnie obrobionych ciosów i klińców granitowych.
ELEWACJE
Okna rozmieszczone są niesymetrycznie. W elewacji południowej usytuowano cztery okna romańskie, smukłe, obustronnie mocno rozglifione o skośnych parapetach i zwieńczone delikatnym łukiem ostrym. Ościeża ich wykonane są z ciosów granitowych. W elewacji tej znajduje się portal dwuuskokowy, którego pierwszy uskok wykonany jest w formie trójliścia koniczyny, drugi w formie ostrołukowej.
W elewacji północnej znajdują się tylko dwa okna oraz dwuuskokowy, ostrołukowy portal.
Szczyt wschodni posiada dekorację w formie dwóch dużych blend ostrołukowych ze ślepą rozetą po środku. W elewacji wschodniej znajduje się też duża nisza będąca zapewne późniejszym ostrołukowym oknem.
Na szczycie zachodnim zachowały się fragmenty ostrołukowego portalu granitowego zapewne również dwuuskokowego, dzisiaj zupełnie przesłonionego przez XIX-wieczne epitafium z piaskowca. Posiada ono formę neogotyckiego portyku arkadowego z wimpergą, przechodzącego obustronnie w arkady rozciągające się na całą szerokość ściany. W pięknie zdobionym epitafium zachował się, w tympanonie, herb niemieckiego rodu szlacheckiego von Blumennthal. Wcześniej była na nim również tablica z inskrypcją: "Sei getreu his in der Tod, So will ich Dir die Krone des Lebens geben, Offenb. Jah. 2.10" (Bądź wierny aż do śmierci, a dam ci wieniec życia, Ap. 2,10).
OTOCZENIE
Teren kościoła otoczony jest kamiennym murem, który jest już mocno zniszczony. Przy kościele przetrwały pozostałości starego cmentarza, na którego terenie walają się porozrzucane fragmenty nagrobków, m.in. znajduje się tu płyta nagrobna pracownika Gustava Kruegera, zmarłego 11 grudnia 1923 roku.
